Nederlands | Française + English please translate —>
Update 05-08-2018 Veel Nederlanders zijn er niet dit jaar zoals ik ook verwacht had. Een stuk of veertien telde ik er bij de vaste bezoekers buiten nieuwelingen van de camping. Was het festival een paar jaar geleden eens een keer erg verregend, nu zijn de bijzonder hoge temperaturen ook geen pluspunt voor een hoge opkomst.
Donderdag was er de gebruikelijke jamsessie op de camping die nu gerund werd door nieuwe mensen. Ze waren enig sinds bezorgt of de wel goed zou gaan muziek maken tot in de nachtelijke uurtjes. Maar al gauw verdween de bezorgdheid van de gezichten bij de gezellige sfeer. Een zeer geslaagde avond om mee te beginnen.
Vrijdag was het duidelijk minder druk en ‘s middags buiten op het pleintje bij de Marche Couvert werd dankbaar gebruik gemaakt van de spaarzame schaduw. Bijkletsen met de mensen die er wel waren onder het genot van een neut. In de avond bij de grote zaal waren het Rough Chowder die de spits mochten afbijten, ze hadden wel een tijdje nodig om de vloer vol te krijgen omdat de cajun keuken altijd populair is in Saulieu. Yvette Landry, samen met Beau Thomas en Roddie Romero en nog twee invallers waaronder op drums Antoine Feve (Cajun Roosters). De band heeft na hun Duitse tour van verleden jaar een nieuw album gemaakt onder de naam The Jukes, refererend naar het jukebox repertoire wat op het album verzameld is met uiteenlopen muziek stijlen. Geweldig professionele band, maar dat mag je ondanks de invallers wel verwachten als je weet dat zowel Yvette als Roddie beiden een Grammy Nominatie in de wacht sleepten. Hier gaan we over een paar weken nog een artikel aan wijden.
Zaterdag was het ‘s middags ook weer kwakkelen met de opkomst vanwege het zeer warme weer maar in de avond was het weer als van ouds een volle bak. Zoals je in deze zin kon lezen is het woord « weer » een allesbepalende factor. Leuk interview gedaan wat we de tweede week van Augustus gaan uitzenden.
Zondag, de traditionele afsluiting van het festival met ‘s middags toch best wat dansers op de voer die de hitte trotseerden in de Marche Couvert en ‘s avond het « Bal Costume » met best veel deelnemers die zich opgemaakt en verkleed hadden.
En dan al die andere Franse bands, als je naar het podium keek kon je vaak de naam van de band niet raden vanwege de muzikanten carrousel, wisselvallige resultaten van goed naar matig maar duidelijk een gemis aan wat meer stevige zydeco voor mij. Aandachtspunt voor de organisatie al kwam mij wel ter ore dat hier over gesproken wordt. Duidelijk was dat de Nederlanders het festival gedumpt hebben. Dus een Nederlandse band zou eigenlijk elk jaar op het programma dienen te staan met dito aanhang.
Dit jaar waren de platic glazen ingeruild voor bekers die je voor een eurotje aanschafte en heel het weekend gebruikte. Positief was de prijs, die was 2 euro. Chapeau, maar aan het eins van de dag waren we evenveel kwijt met deze hitte.
Het is al weer 12 jaar geleden dat ik het festival in Frankrijk voor het eerst bezocht. Een deel van de bezoekers kon ik natuurlijk al van ons festival in ZydecoZity. Wat mijn bijzonder aansprak waren de jamsessies op de diverse gezellige terrasjes in de plaats en de gratis buitenconcerten op het sfeervolle door bomen omzoomde pleintje.
Er waren wel eens enkele dagen gedurende de vele jaren dat we moesten vluchten naar de overdekte markt (marché couvert) Maar iedereen hielp mee en meestal kon het feest weer na een dik half uur voortgezet worden. Het droeg bij aan de sfeer van het festival.
Vele topbands hebben we daar mogen aanschouwen uit Louisiana en natuurlijk Europa. Maar het was niet altijd glorie wat we konden melden. Een flinke tegenvaller door het weer bracht de organisatie aan het wankelen en het boeken van de dure buitenlandse acts was niet meer zo “eenvoudig” als voorheen. Bovendien kreeg het verhuizen naar de hal net buiten het uitgaanscentrum zijn weerslag, het super sfeervolle pleintje maakte geen onderdeel meer uit van het festival. Het werd wel gepoogd om dat te vervangen met een buitenpodium maar dat was toch anders. Een gemis dat vond heel de cajun en zydeco familie.
Nu op de datum dat het festival een feest zou moeten zijn met het 25 jarige jubileum hoor ik berichten in de trend van; “Ga nog wel naar Saulieu met dit programma?”
Ja, want ik heb daar door de jaren heen vele vrienden gemaakt en vindt dat belangrijker dan welke band er ook speelt. Het pilsje zal er niet minder om smaken en willen wij de festivals in stand houden dan zullen wij ze moeten steunen in goede en mindere tijden anders was jullie bezoek aan Saulieu reeds vorig jaar voor de laatste keer.
Van veel artiesten die ik mocht interviewen uit Louisiana door de jaren heen kwam steeds hetzelfde verhaal naar voor. “Het verschil tussen spelen voor ons thuis publiek en in Europa is dat mensen hier meer aandacht voor de band hebben, dat vinden wij heel bijzonder”.
Natuurlijk, als je een band al meer hebt gezien weet je wat je kan verwachten en kan jij je helemaal concentreren op het feest zelf. Dansen, lekker eten en je tijd gezellig doorbrengen met je vrienden of zoals elk jaar, nieuwe vrienden maken.
De eerste jaren dat ik het festival bezocht had ik spijt dat ik Saulieu niet eerder ontdekt had. Er kwamen toen zo’n 50 tot zestig Nederlanders met als topper zo’n zes jaar geleden waar meer als 200 mensen met de “Hollandse” Saulieu badge rondliepen inclusief een trotse Didier.
Onthoud, wij maken de muziek en evenementen populair.