Onlangs leerde ik de Louisiana slogan; “Kom zoals je bent, ga als een ander persoon”. Mijn ervaringen van de laatste twee jaar onderschrijven dit ‘gevoel’ niet helemaal meer. Er zijn haarscheurtjes gekomen in ‘dat’ gevoel, ik weet echter precies hoe dat komt, het kwam meegelift op de rug van het ‘nieuwe normaal’ wat helemaal niet normaal is en waar ik mij tegen verzet, met alles wat ik heb, dat dit ooit ‘normaal’ gaat worden.
Mijn eerste kennismaking met de Zydeco als Deejay was het nummer dat in 1978 een tipparade notering haalde van Clifton Chenier; “Keep on knockin’, but you can’t come in”, vooral de Franstalige versie, die ik als deejay amper kon uitspreken, die had iets magisch, een feest gevoel waar je niet op stil kon blijven staan. “Tu Peux Cogner Mais Tu Peux Pas Rentrer”, de Franstalige versie werd dan ook een veel gedraaid nummer in de discotheek. Mijn eerste kennismaking met de Zydeco die nog een heel vervolg zou krijgen in mijn leven.
Begin negentiger jaren werd een locale band bij ons in het zuiden “de River Band” naar de “River Zydeco Band” omgedoopt. Op het marktplein gaf drummer Frits Loonen mij een cassettebandje met vier nummers erop. Overal waar ze speelden was het volle bak sfeer hoorde ik vertellen, zelf had ik geen tijd ik was immers als DJ aan het werk die avonden. In 1993 werd al gelijk een Cajun en Zydeco Festival georganiseerd door de band en de inmiddels al actieve fanclub. Zelf presenteerde ik ook de “Veerse dag festival” al een tiental jaar en de organisator sleepte het presentatie team mee om in 1995 het C&Z festival te gaan presenteren. Met name aan de zydeco was ik al snel verkocht. Het volgende jaar stond ik al op het podium mijn liedje “Ik heb een geldboom in mijn tuin” te zingen met de groep Louisiana Radio. De daarop volgende jaren ging ik op Cajun en Zydeco dansles met onder andere Gary Hayman, Phil Underwood, Mary Elms en Harold Guillory de andere jaren. Al snel vond ik de Cajun muziek ook veel leuker nu ik had leren dansen. Festivals door heel Europa werden bezocht ik was fulltime lid van de ‘C&Z familie’ geworden.
Snel door naar 2019, we hadden net een succesvolle editie van het 27 ste ZydecoZity festival editie achter de rug en die winter kwam uit Frankrijk de groep Ton Ton Gris Gris spelen in het Bier Reclame Cafe in Breda. Omdat ik zeer politiek bewust ben en actief met mijn wekelijks radio programma en podcast dotcom.radio had ik zanger Guy Ott een geel hesje gegeven en hij trok het aan op het podium. Later in het interview werd dit ook nog even aangestipt.
Die week werd ik ontboden bij het bestuur van het festival met het verzoek of ik politiek en muziek voortaan gescheiden wilde houden op de radio. Ok, maar eigenlijk wel vreemd dacht ik, muziek is immers altijd al een uitlaatklep geweest en zelf had ik met de River Zydeco Band al twee protest songs opgenomen. “Here’s to your health” en “Hope Comes in the Dark”. [en hier live in Saulieu] Een haarscheurtje want ik werd immers beroofd van een stukje vrije mening uiting.
Ik was inmiddels naar Frankrijk geëmigreerd en maakte van daar uit mijn ZydecoZity radio programma, toen op 17 Maart 2020 om 12 uur ’s middags de eerste lockdown werd ingesteld wist ik exact wat er aan het gebeuren was vanaf het allereerste moment. Dit is een valse vlag operatie om de wereldwijde dictatuur in te stellen volgens het agenda 21 plan. Ik was al jaren op de hoogte via viroloog Stefan Lanka dat een levend virus niet bestond en dat er nu een regelrechte aanslag op onze vrijheid plaatsvond. Dat moest vermeld worden nu de angst toesloeg in de samenleving voor het ‘dodelijke virus’ dat jaren daarvoor al gepatenteerd was. Ik besloot dus dat ik niet meer mocht zwijgen, en hoewel dit beperkt werd tot een enkele aankondiging in het twee uur durende programma bleek het bestuur het totaal oneens te zijn met mijn aanpak.
Ik kan niet zwijgen, wat ik weet moet iedereen weten, dat haar scheurtje werd een dikke barst, ik besloot te stoppen met mijn programma, mijn passie van de afgelopen 25 jaar, geen lichte beslissing.
Eenmaal in Frankrijk een klein beetje ingeburgerd begon het toch weer te kriebelen en ik solliciteerde bij de regionale radio FDL, immers in geheel Frankrijk, notabene de roots van de Cajun was geen enkel radio programma geweid aan deze muziek. Bij FDL was men ook gecharmeerd van de muziek na het beluisteren van een oude radio opname uit Nederland. Na de voorbereidingen en jingle’s opnemen gingen we voortvarend van start op 2 december 2020 en na een paar maanden op de avonduren werd de uitzending niet alleen op dinsdagavond maar ook op de zondagmiddag uitgezonden. Mede dankzij de Franse cultuur inbreng.
Die hele muziek cultuur die was het dagelijkse leven onder de dictatuur de nek om gedraaid. Frankrijk is een land waar protesteren en opkomen voor je rechten als geen ander in de wereld in de genen zit en alleen vanwege de lockdown, het confinement, waren de wekelijks gele hesjes protesten gesmoord, maar niet in de kiem, dat ongenoegen etterde gestaag door onderhuids. Voorzichtig werden er ook wat aankondigingen gedaan op de radio in het Engels maar ook in het Frans, Van Morison’s hit; “Baby please don’t go werd gedraaid in juni 2021 gevolgd door; “No more lockdowns” een liedje wat voor het gemak maar even omgedoopt werd tot cajun muziek. Mijn eigen protestliedjes kwamen de weken nadien aan bod en toen in juli de wekelijks protesten in alle hevigheid weer van start gingen in Frankrijk, waar ik zelf ook aan deelnam werd mijn programma op 10 augustus uit protest non-stop opgenomen met een korte verklaring aan het begin. Wat ook de consequenties zouden zijn, ik voelde dat ik dit moest doen! Elke week overheerste het gevoel van plezier maken met de muziek op de radio maar de serieuze noot werd steeds kort aangetipt.
Je moet weten dat veel mensen hier echt bang zijn en ook buiten en alleen in de auto met een mondkapje op door het ‘leven’ gaan, de propaganda machine heeft zijn werk hier goed gedaan. Op de demonstraties waar ik ook al een paar keer een woordje heb gedaan met behulp van een tolk zijn ze echter volledig op de hoogte van het plan om te komen tot de invoer van het China stijl “Sociaal Krediet Systeem”.
Op 4 september zou er een optreden gaan plaatsvinden, voor het eerst in twee jaar van de locale band Blue Bayou, tevens de organisators van het fameuze Saulieu festival en later de vervolg versie in Saint Sernin du Bois. De band speelde om het jaar op het ZydecoZity festival dus elk jaar werden handen geschud als ik de band aankondigde op het podium of we elkaar hier in Frankrijk ontmoeten.
Net deze maand was het Pass Sanitaire van kracht geworden en daarmee had de apartheid hier zijn intrede gemaakt. Technisch gesproken moet iedereen gevaccineerd zijn of negatief getest wat van toepassing is op elke bezoeker, personeel en artiest.
De locatie van het optreden was op een terras wat exact gelegen was naast het verzamelpunt van de wekelijkse manifestatie waar zowel de start als eindpunt was. Ik kwam langslopen met een groot protest bord en mijn wasbordje om ook nog wat “lawaai’ te maken samen met wat anderen.
Op dat moment was de band net bezig de installatie uit te laden en op te bouwen, ik had beide handen vol, maar dat had ik ook weg kunnen zetten, ik voelde afstand, …
… en niemand van de band sprak mij ook aan, buiten een vriendelijk knikje, niemand informeerde hoe het nu was voor mijn dat ik in hun land woonde, niemand maakte een opmerking dat ik begonnen was bij de radio om daar hun muziek te promoten, hun festival kon promoten.
Ik was al bij ons verzamelpunt toen ik mij realiseerde wat er zojuist gebeurd was, die afstand die ik voelde kwam van beide kanten, ook alle bandleden wisten zich geen van allen een houding te geven in de nieuwe situatie van apartheid, van afstand houden. Ik voerde nog even een kort gesprekje met de bandleider, maar die was natuurlijk ook druk met opbouwen bezig. Later na de demonstratie was de band al aan het spelen en even dichtbij gaan kijken of dansen, het was verboden gebied geworden zonder het Pass Sanitaire als bewust ongevaccineerde. Een vreemd surreëel gevoel van ‘niet normaal’.
Gevoed inmiddels met nieuwe energie, dit mogen wij niet laten gebeuren, een deel van onze ‘familie’ gevallen voor de propaganda machine, een deel van ‘ons leven’ dat niet meer normaal is. De week erna waren er drie mannen die er lustig en vakkundig op los sloegen op hun trommels, en ik deed mee op wasbord, ik weet waar hun tomeloze energie vandaan kwam, het ongenoegen om tegenwicht te geven aan de ontstane situatie.
Deze energie, dat gaat de dictatuur nooit onderdrukken, is een stukje van de Cajun en Zydeco cultuur immers ook niet gevormd door onderdrukking en een slavenverleden?
